گاهی دست به دعا بر می داری و اشک بر صورت و حزن و غم ات را به رخ خدا می کشی که ببین چه غمگینم و چطور دلت می آید که چنین کنی که من کوچکم و تو به آن بزرگی ، و به قول شاعر تو به آن بزرگی ایا آرزویی به این کوچکی نتوانی که برآورده سازی!!
و فرو می روی در خودت .. حکمت برآورده نشدن بعضی دعا ها چیست!! و آیا باید منتظر اتفاق بهتر ی بود!! که خدا بزرگ است و مهربان، که روزهای خوش و روان در زندگی کم نبوده..
و بیشتر فرو می روی که اگر بلافاصله بعد ازین دعا خواندن من، قرار بر اجابت باشد، من کیستم؟ مستجب الدعوی که می بایست زین پس کار و بار بگذارم و برای نیازمندان دعا کنم که خداوند به آن بزرگی ، من به این کوچکی را این گوشه ی اتاق محدودی از این کنج زندگی دیده و شنیده و برآورده!!!!
همه ی اینها ... چراکه نه... اوست که می بیند و می شنود... و گفتن و خواستن چیزی از ما کم نمیکند... چیزی از من کم نمی کند.

و خداوند است که جز رحمت برای عالمیان نفرستاده و نمی فرستد... این وعده ی الهی ست.
آمین.

+cent onze