الف میمی که من هستم

چه آن شانه ای که صبح ها با آن موهایم را نوازش می کردی و خرمن گیسو را دسته کرده و با شانه ات حالت می دادی و بعد مثل خوشه های گندم می بافتی ...

چه آن شانه ای که تکیه گاه محکم و امین ِ دردِ دل هایم بود...