آدم ها عجیبند.. نزدیک ترین موقعیت را هم بهشان داشته باشی، از یادت می برند هر وقت سرخوشند، فراموشت می کنند هر وقت دلشان بخواهد، از همین اتاق کناری، کنارت می گذارند از ذهن ـشان، اگر فریاد نکنی نمی شنوندت، اگر آرام و متین بگذری بی هیچ اصطحکاکی چنان می گذرند گویا هرگز نبوده ای، نبوده ای و نخواهی بود هیچ فردایی برای چشم در چشم شدن هایشان...

امسال؛ سال دلخوری من است از آدم ها، دانستم برای اینکه فراموش نشوی باید مدام خودت را به خاطر آدم ها بیاوری.

به خاطر آدم ها بیاوری حتا با بد بودن.